Zoals het begon
V.V. Woubrugge
Als een goede vader dacht ik afgelopen woensdagavond (20 mei) mee te doen aan de speciale voetbaltraining voor ouder en kind. Mitchell was natuurlijk heel erg blij… Na twee minuten op het voetbalveld wat ballen te hebben overgeschoten met andere ouders en kinderen, dacht ik behendig met wat schijnbewegingen kinderen van me af te schudden. Alsof een speer onderin m`n rechterkuit werd gegooid, vroeg ik me verbaasd af waarom m`n rechterbeen niet meer wilde… Diverse omstanders zagen een klassieke zweepslag (scheuring kuitspier). Kortom, gewoon koelen met ijs en een paar dagen/weken rustig aan doen.
Het vervelende gevoel bleef
Aangezien m`n kuit niet echt zeer deed maar eronder des te meer, besloot ik op vrijdag 22 mei toch maar even naar de huisarts te gaan. Helaas constateer de ze (en een tweede arts die er was bijgehaald) een gescheurde achillespees en ben ik doorverwezen naar de spoedeisende hulp (van het Rijnland ziekenhuis te Leiderdorp). Twee uur wachten op dezelfde diagnose… Er is niet eens een foto gemaakt! Met krukken en een drukverband naar huis gestuurd met het verzoek om zaterdagochtend 23 mei om 08:30 nuchter terug te komen voor de operatie. Ik moest rekening houden met 6-8 weken rust, geen sporten, e.d. en (ik hoop het dus niet) waarschijnlijk een flink aantal weken gips … #…censuur…#
De witte voet moest een blauwe worden
Zaterdagochtend 23 mei geopereerd (geinig zo’n ruggeprik), volgens de chirurg (en de andere doktoren) had ik ‘m “niet mooier kunnen scheuren” en door naar de “gipskamer” waar ik vond dat ik blauw gips moest nemen. Overigens voor de eerste 2 weken, daar een achillespees ruptuur inhoud dat je been elke twee weken opnieuw moet worden ingegipst, de eerste 2 keer in een grotere en kleinere stompe hoek, de laatste keer in een rechte hoek, oftewel de pees wordt steeds meer gerekt). Gelukkig mocht ik ‘s avonds naar huis (lag met drie echt oude mannen (70+) op één kamer, oftewel echt niet te doen). Inmiddels ben ik gewend, ga ik zittend de trappen op en af, loop met krukken rond en ben en heb een blok aan het been voor iedereen. Ik voel me niet ziek, wel ongemakkelijk, gelukkig mankeert er niks aan m’n handen.
Toen ik thuiskwam had ik een bijzarre ervaring: mijn viel oog meteen op de tekening viel die mijn jongste dochter Micky maandag de 18e had gemaakt…. Micky (6) had zichzelf getekend met een gebroken rechterbeen (bij mij is het dus ook m’n rechterbeen). Het bizarre is dat ze minitieus de vingerklem (zuurstofmeter), het infuus (in de hand) en de kabels voor de hartbewaking (maar niet allemaal op de juiste plaats) heeft getekend?! In het ziekenhuis vroeg ik me af waarom ik blauw gips wilde… Ik geloof in toeval, u ook?
Alle informatie op deze blog heeft Martin op persoonlijke titel geplaatst. 'Over Martin' vind je meer informatie via het hoofdmenu bovenaan de pagina. 